Groe(n)ten uit Enkhuizen: Claudio Varone

In de rubriek ‘Groe(n)ten uit Enkhuizen’ interviewt de Enkhuizer elke keer iemand met een moestuin. Dit keer: Claudio Varone.

Zijn naam doet het al vermoeden: de roots van Claudio Varone liggen in Italië. Via wat omzwervingen kwam hij in Enkhuizen terecht, waar hij zich uitstekend thuis voelt. ‘Ik heb in Londen en Amsterdam gewoond, maar hier in Enkhuizen vind ik de rust en ruimte die me zo goed doet. Toen ik hier drie jaar geleden kwam wonen, kreeg ik ook al heel snel de kans om een moestuin te beginnen. Wat wil ik nog meer!’

Op het moestuincomplex zijn allerlei nationaliteiten te vinden. ‘Naast Enkhuizers zijn er hier heel wat die ‘van ver’ komen: drie Amerikanen, bijvoorbeeld, en een Japanse, een Palestijn, en naast mijzelf nog een andere Italiaan. Dat was wel een leuke ontdekking. Wat we delen, is dat we ver van huis zijn en toch thuis.’

Claudio is voor werk en vakantie regelmatig in het buitenland. ‘Dan krijg ik hulp van mijn buurvrouw, die ook graag voor de tuin zorgt. Zo hoef ik me geen zorgen te maken om het onderhoud van de tuin als ik weg ben. Maar we zijn hier ook vaak samen. Dat ook zij geboeid is door wat hier groeit en bloeit, is niet alleen handig, maar ook heel gezellig.’

Een andere ontdekking die Claudio deed, was dat distels en paardebloemen hier doorgaan voor onkruid. ‘Hier worden ze weggeschoffeld, daar keek ik wel van op. Ik ken distels namelijk als groente, want in Italië worden ze gestoofd. Dat doe ik ook regelmatig, echt lekker!’

Claudio haalt Italië een beetje hierheen door het kweken van wat Italiaanse gewassen op zijn moestuin. ‘Zo heb ik bijvoorbeeld ‘cime di rapa’ geplant, dat lijkt op broccoli, maar met wat kleinere bloemen en zachtere bladeren. Dat lukte aanvankelijk niet zo goed als ik hoopte, en ik ontdekte dat er te weinig voedingsstoffen in de bodem zaten. Nadat ik koeienmest gebruikt had, ging het ineens veel beter.’

De moestuin van Claudio is helemaal biologisch. ‘Chemische middelen zijn echt niet nodig om mooie gewassen te verkrijgen. Ik gebruik geen gecoate zaden en ik lees veel over synergetische landbouw, zoals dat heet. Uitgangspunt daarvan is dat het natuurlijke leven in de bodem zorgt voor de vruchtbaarheid van de aarde. Wat uitgebloeid is, laat ik liggen of komt terecht op mijn composthoop. Zo geef ik de aarde terug van wat ik kreeg. Dat dient weer als voedingsstof voor de bodem. Als het echt nodig is, gebruik ik compost of mest. En met de juiste plantcombinaties heb ik ook nog eens weinig last van ongedierte. Zo geeft de moestuin me alles wat ik nodig heb – en nog veel meer, want ik kan ook veel uitdelen van wat er hier groeit en bloeit.’

Claudio gelooft heilig in de waarde van moestuinieren. ‘Het is heel anders dan ‘gewoon’ tuinieren. Daar heb ik ook ervaring mee, vanwege mijn studies landschapsarchitect en tuindesign. Mijn werk in de moestuin komt zo op mijn bord, dat is zo interessant. Ik zie zaden van bijna niks uitgroeien tot de meest mooie planten. En daarna kan ik ze ook nog eens in allerlei gerechten verwerken, als een soort bonus van moeder natuur.’

Dit jaar doen de sperziebonen het heel goed. ‘Het begin was wat moeizaam, ik heb ze een paar keer opnieuw moeten zaaien. Maar toen de plantjes eenmaal aangeslagen waren, gingen ze als een speer! De pompoenen daarentegen hadden het minder naar hun zin. Daar heb ik er niet zoveel van. Ach, volgend jaar beter. Elk jaar is sowieso weer anders. Het is een spel met water, zon, licht, warmte, het is hier altijd weer anders. Fascinerend van het begin tot het eind!’